Nešto o njemu trebalo bi da nauče i mlađi ljubitelji magične igre s bubamarom, jer Bleki je bio poseban igrač. Odrastao na Bulbuderu, od malih nogu je stekao mangupski karakter, koji mu je i te kako značio tokom bogate karijere u kojoj je travnati teren dijelio sa najvećim fudbalskim legendama 20. vijeka.
Kao klinac je fudbal zavolio u zvjezdarskom Bulbudercu, a potom ga je put naveo u Ljutice Bogdana, na čuvenu Marakanu gdje je obukao dres Crvene zvezde, za koju je debitovao davnog 28. avgusta 1968. godine. Bio je, modernim rječnikom rečeno, polivalentan igrač – tokom karijere pokrivao je pozicije veznog i napadača.
Zanimljivo je da ga je u prvi tim uveo čuveni Miljan Miljanić, koji ga je u početku forsirao na poziciji lijevog beka, nerijetko i tzv. centrahalfa. Igrao je Vladislav Bogićević punih devet godina za Zvijezdu, postigavši 42 gola na 395 utakmica. Nakon odlaska Dragana Džajića u inostranstvo, kapitenska traka Zvezde završila je upravo na Blekijevoj ruci. Ipak, nije se dugo zadržala tu, što je poslije i bio razlog Blekijevog odlaska iz kluba.
Džajin povratak, ljutnja i katastrofa protiv Borusije
Zvijezda je tih godina igrala najljepši fudbal u zemlji. Onoj staroj, fudbalski super kvalitetnoj. Svi su pričali, od kafanskih poznavalaca fudbala do sportskih novinara i stručnjaka da je Zvijezda spremna i da napadne titulu prvaka Evrope. U tom momentu, uprava kluba riješila je da vrati Dragana Džajića u crveno-beli dres. Džaja, kao ikona kluba, dobija i kapitensku traku, što je razljutilo Bogićevića.
Bleki je to doživio kao veliku uvredu i momentalno zahtijevao od kluba odlazak u inostranstvo, s obzirom da je za njega interes pokazao nemali broj klubova van granica SFRJ.
Od uprave je dobio odsječno “NE”. Blekijevo nezadovoljstvo poremetilo je hemiju tima, i to baš pred meč protiv Borusije iz Menhengladbaha u Beogradu. Bogićević na tom meču pravi dvije katastrofalne greške i direktno “kumuje” golovima njemačkog tima. Zvezda doživljava šamar na “Marakani” (0:3), a u revanšu u Njemačkoj dobija još jedan, veći. Bilo je 5:1 za Borusiju, pa je taj dvomeč ostao crnim slovima upisan u istoriju kluba iz Ljutice Bogdana kao najteži poraz u istoriji.
Da stvar bude još gora, Bleki je nastavio sa turobnim partijama (neki bi rekli da je to radio i namjerno), i Zvijezda četiri dana kasnije gubi Večiti derbi sa 3:1. Bio je to znak da je vrijeme da ipak ode iz Zvezde.
Bleki, mora li ta Amerika? Mora!
Bio je velika faca taj Bleki. Duga kosa, mangupluk, svojim šmekerskim stavom bio je sve ono što je svaki dječak sanjao da postane. Djevojke su bile masovno zaljubljene u njega, dolazile na stadion, smješkale se i nadale se da će im Bleki namignuti.
Umio je da bude i opasan kada to treba, pa je jednom prilikom usred Splita, na meču protiv Hajduka (da, naravno da je i tada bilo nacionalnih tenzija i netrpeljivosti), zatresao mrežu i došao ispred tribine sa domaćim navijačima, koji su ga psovali.
Bleki ih je pogledao i onako mangupski, zvezdarski odgovorio:
“Šta je momci? Da nećete da se bijete možda?”
Te 1978. Bleki se oprostio od voljene Zvijezde i, sa gorkim ukusom, na opšte iznenađenje svih otišao u Ameriku! Iako su se mnogi evroski timovi raspitivali za njega, Bogićević je riješio da uradio neočekivano i zaputio se “preko bare”. A tamo ga je tek čekao šou-program.
Zašto? Jer je prešao u super-tim pod nazivom Njujork Kosmos. Ako niste čuli za ovaj tim, savjetujemo da pročitate priču u našem odvojenom tekstu, pošto je – filmska.
Reprezentacija
Bleki je odigrao osam utakmica za omladinsku, četiri utakmice za mladu i 23 utakmice za seniorsku selekciju Jugoslavije. Debi za A tim Vladislav Bogićević imao je 9. maja 1971. godine u Lajpcigu, u tadašnjoj Istočnoj Njemačkoj, na kvalifikacionoj utakmici za Evropsko prvenstvo. Jugoslavija je trijumfovala rezultatom 2:1. Posljednju utakmicu za reprezentaciju Bogićević je odigrao 5. oktobra 1977. godine. Bio je to prijateljski meč protiv Mađarske u Budimpešti na Nepstadionu, koji je Jugoslavija izgubila rezultatom od 3:4.
Konflikt sa Titom
Bleki je bio učesnik Mudnijala u Zairu 1974, baš onom na kom se od reprezentacije očekivalo mnogo, a doživljen je fijasko. Bogićević se upisao u strijelce u prvom meču, kada je SFRJ demolirala nesrećni Zair sa 9:0.
Za taj Mudnijal vezuje se i zanimljiva anegdota. Naime, fudbaleri su skoro tri sata čekali da ih primi Josip Broz Tito, a Blekiju, onako plahovitom kakav je bio, u jednom momentu je prekipilo pa je kao iz topa ispalio:
“Ovoliko ni rođenu mamu ne bih čekao!”
Nepotrebno je reći da su špijuni odradili svoje, a Bleki dobio žestoku kaznu. Otjeran je na tribine, a Jugoslavija glatko gubi od Njemačke 2:0 i ispada s Mundijala.
BIli jednom, Pele, Bekenbauer i – Bleki
Here's one for #TBT pic.twitter.com/rktkEHkCjS
— Vladislav Bogićević (@vlbogicevic) May 7, 2015
Punih osam godina Bleki je učio Amere fudbalu (dobro, ajde, sokeru). A boravak u Americi, u samom kremu džet-seta, mangupu sa Zvezdare “legao je” samo tako.
Na stranu što je za osam godina četiri puta bio prvak, a šest buta proglašen za najboljeg igrača MLS lige, i to u vrijeme kad su u istoj igrali Pele, Bekenbauer, Kinalja… nego što je uživao i van terena.
Još se pamte grandiozne žurke u čuvenom “Studiju 54”, gdje su fudbaleri proslavljali pobjede i titule, zajedno sa vlasnicima, ali i samim kremom američkog džet seta. Prema svjedočenjima onih koji su pratili tadašnju scenu, bilo je tu svega i svačega.
A Bleki? Bleki je uživao i podučavao ljude fudbalu.
A da, ušao je u Kuću slavnih u Americi, kao prvi Srbin kome je to pošlo za rukom. Tu počast je dobio tek kao četvrti fudbaler u istoriji, prije njega su se u Kuću slavnih “upisali” Franc Bekenbauer, Pele i Kobi Džons, prenosi Sportal.rs.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu