Čini se, međutim, kao osnovana i sa jakim uporištem, ali bez “čvrstih” argumenata.
Gdje je problem fudbala u Srbiji, koja je oduvijek u regionu bila vodeća “sila”, a njeni igrači najtraženija roba u svakom od prelaznih rokova u Evropi?
Da krenemo sa konstatacijom da je na nedavno završenom Svjetskom prvenstvu u Kataru u “rosteru” od 26 fudbalera selektora Dragana Stojkovića bio samo jedan iz Superlige – Strahinja Eraković (Crvena zvezda).
Ne treba ići dalje od komšijske Hrvatske i pogledati njen bronzani sastav u kojem su bili golmani Dominik Livaković (Dinamo) i Ivica Ivušić (Osijek), Josip Šutalo, Bruno Petković i Mislav Oršić (Dinamo Zagreb) i Marko Livaja (Hajduk). I gle čuda, baš su Livaković, Oršić i Petković bili junaci senzacionalne eliminacije Brazila u četvrtfinalu, prvog favorita Mondijala. I svi u zrelim igračkim godinama, bliže tridesetim nego dvadesetim.
Zagrebački Dinamo, koliko god je u jugoslovenskom vremenu bio udaljen od leđa Crvene zvezde i Partizana (broj trofeja to najbolje oslikava, Hajduk je bio uspješniji) danas je duplo više ispred beogradskih vječitih rivala. Višegodišnja konstanta u grupnoj fazi Lige šampiona, klub zdravih temelja, jasnih vizija i velikih transfera, uspješnog biznisa…
Bez obzira na brutalno prognanstvo u Hercegovinu Zdravka Mamića i njegovog mlađeg brata Zorana, koji su i sagradili današnju moćnu “modru” mašineriju.
Dinamo u hrvatskom “nogometu” ima poslovni monopol, Hajduk je zabavljen sam o sebi, tek na tren bljesnu Rijeka ili Osijek, Gorica ili Slaven Belupo, ali svi oni mogu da pobijede Dinamo, čak i na Maksimiru…
U srpskom fudbalu Crvena zvezda i Partizan imaju apsolutni monopol na neregularnost takmičenja, koju oba tabora nastoje da pravdaju neukusnim saopštenjima i napadima na komšije, ne vodeći, pri tome, računa o osnovnim postulatima fudbalske igre. Sve to izgleda po onoj tradicionalnoj kada lopov vikne: “Drž’te lopova!” Talentovani igrači, koji su jedva potrošili žilet ili dva sređujući glatko lice, odlaze sa Topčiderskog brda dezorganizovano i neplanski, baš kao što su i došli, da se što prije vrate na početak, jer nisu “ispekli” osnov profesionalizma niti stekli početno iskustvo neophodno kada se ide “preko granice”.
I dok je Crvena zvezda “u zatočeništvu” Zvezdana Terzića, nekada legendarnog kapitena OFK Beograda, u Partizanu su Milorad Vučelić i Miloš Vazura, predsjednik i direktor, odlučili da se “otcijepe” od crno-bijele porodice oličene u Jugoslovenskom (Jugoslavije odavno nema!) sportskom društvu! Sva trojica su, po shvatanju i poimanju fudbala, daleko iza Zdravka Mamića u današnjem fudbalu modernog Čeki Gorija, Anjelija, Berluskonija, Hezusa Hila, Ramona Kalderona, Nunjeza…
Na srpskim terenima, na kojima se igra “elitni” fudbal, danas nema nekadašnjeg Vojislava Budimirovića, koji je “žario i palio” u dresu Čukarički Stankoma, “romantičara” sa Karaburme Mihajla Pjanovića i Petra Puače, Radovog majstora Zorana Riznića, iskusnog “goluba” iz Subotice Antala Puhalaka, niškog “Ramba” Dejana Petkovića i braće Ilić, crnogorskog “nebodera” Ante Drobnjaka, pa pljevaljskog bombardera Damira Čakara, lozničkog golgetera Dragana Mićića, vedeta zrenjaninskog Proletera Ilije Ivića i Darka Kovačevića… Nema ni Saše Ilića, Dragana Ćirića, Save Miloševića, Nebojše Кrupnikovića, Zorana Njeguša, Dejana Stankovića, Perice Ognjenovića…
Svi oni su “izrasli” u periodu za vrijeme i poslije sankcija protiv kojih se, na vješt način, borio legendarni Miljan Miljanić sa svojim najbližim saradnicima. I to institucionalno, projektima i praktično! Ne gledajući ko je iz Zvezde, a ko iz Partizana.
Fudbalski savez Srbije je bio jedini u Kataru bez predsjednika od svih čije su reprezentacije nastupale na 22. Svjetskom prvenstvu. Pametnom dovoljno!
Sav, nedovoljno dokazani kvalitet, uglavnom je “ad hok” sistemom, centralizovan u Beogradu (Prva savezna liga je nekada nosila naziv “Tramvaj liga”), a ni izbliza nema tima Vojvodine koji je 1994. bio jesenji šampion, a u njemu igrali: Кocić, Aleksić, Sabo, Jezdimirović, Šaula, Govedarica, Pantelić, Samardžić… a vodio ga Milorad Кosanović. Ili šampionski sastav Obilića iz 1997. godine u kojem su igrali: Lukić, Babeu, Savić, Juškić, Grozdić, Filipović, Vargec, Ranković, Šarac, Nović, Zorić, Živković, Litera… Ni izbliza se ne pojavljuje najveći sastav Bečeja u njegovoj istoriji: Кorać, Aleksić, Vićević, Zagorac, Radišić, Mulina, Bašić, Milivojev, Novčić, Ajdinović, Gaćinović… Ili čvrsti Zemunci: Džodić, Milijaš, Čelar, Čurović, Inđić, Đurić…
U Srbiji ne postoje jaki fudbalski centri izvan Beograda i kada se svemu tome dodaju zavađeni i podijeljeni klubovi “za Zvezdu” i “za Partizan”, onda je epilog mogao da bude i drastičnije negativniji. Кruševac, Niš, Кragujevac, Užice, Subotica, posebno Novi Sad… ni izbliza nisu ono što su bili u jugoslovenskom fudbalu! Baš kao ni Zvezda ni Partizan.
Gorka je i tužna istina da je i zagrebački Dinamo dijametralna suprotnost od one uloge koju je imao u bivšoj zajedničkoj zemlji od Triglava do Đevđelije…
Sve je, ipak, do sistema, ali uređenog, a ne onog u kojem svaki zupčanik zapinje na godinama nataložene slojeve rđe centralizovanog egoizma kao zaostavštine jednog suludog vremena i njegovih ljudi.
Tamo gdje je svađa, a nema ljubavi, ni fudbalu se dobro ne piše!
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu