Piksi će biti jedan od aduta “Orlova” na Svjetskom prvenstvu u Kataru, iako već odavno nije na terenu, ne treba zaboraviti činjenicu da su s njim na klupi srpski igrači zablistali u kvalifikacijama za Mundijal i Ligi nacija.
Do naredne svjetske fudbalske smotre ostalo je mjesec dana, dovoljno vremena da 57-godišnji Nišlija dodatno prenese znanje svojim izabranicima.
Za prvi tim Radničkog iz Niša debitovao je sa 16 godina, a u Crvenu zvezdu došao je u ljeto 1986. godine, kada je potpisao ugovor u posljednjim trenucima prelaznog roka.
Već u prvoj sezoni se nametnuo kao lider i ta osobina koja krasi samo najbolje igrače, bila je njegov zaštitni znak tokom cijele karijere. U sećanju su njegovi fenomenalni golovi u dresu klubova u kojima je nastupao, odnosno u dresu reprezentacije Jugoslavije.
Gotovo po običaju najbolji je bio u najvažnijim utakmicama, pamte se njegove bravure iz mečeva sa Partizanom, Milanom, protiv Španije na SP u Italiji…
Jednu od najznačajnijih pobjeda u svojoj istoriji fudbalska reprezentacija Jugoslavije ostvarila je osmini finala Mundijala odigranog u Italiji.
Kao drugoplasirana selekcija u Grupi D Jugoslavija je u osmini finala morala na megdan Španiji.
Nezaboravna utakmica na stadionu “Bentegodi” u Veroni odigrana je po paklenoj vrućini koju su izabranici Ivice Osima dobro zapamtili.
“Plavi” su poveli golom Dragana Stojkovića u 74. minutu i taj pogodak, odnosno majstorija koju je Piksi izveo prije nego što je poslao loptu u mrežu, smatra se jednim od najboljih poteza viđenih od strane naših reprezentativaca na međunarodnim takmičenjima.
Osam minuta prije kraja utakmice Španci su stigli do izjednačenja preko Hulija Salinasa, ali je nova majstorija Dragana Stojkovića u trećem minutu produžetka stavila tačku na ovaj meč i obezbijedila Jugoslaviji plasman u četvrtfinale Mundijala.
Kasnije su ga Španci, što iz poštovanja, što zbog kompleksa nazvali “El grande Dragan”, a mnogi drugi ga nazivali “jugoslovenski Pele”, aludirajući na maestralne poteze nekadašnjeg velikog igrača i mađioničara sa loptom kakav je Piksi zaista i bio.
Mnogi smatraju da bi postao apsolutni rekorder u broju odigranih utakmica za državni tim da Jugoslavija nije bila pod sankcijama međunarodne zajednice početkom devedesetih godina.
Za najbolji nacionalni tim debitovao je u novembru 1983. protiv Francuske (0:0), a od 1990. godine, posle SP u Italiji, postaje kapiten najboljeg nacionalnog tima. Od državnog tima oprostio se u julu 2003. protiv Japana (0:1).
Bio je učesnik dva Svjetska prvenstva u Italiji (1990) i Francuskoj (1998). U Italiji je odigrao pet utakmica, postigao dva gola protiv Španije u osmini finala za pobedu (2:1). U Francuskoj je odigrao sva četiri meča.
Nakon toga reprezentacija SR Jugoslavije prve zvanične utakmice takmičarskog karaktera odigrala je u okviru kvalifikacija za Mundijal u Francuskoj. Poslije dvije i po godine sportskih sankcija i još dvije godine čekanja na početak novog ciklusa, šansu je dobila reprezentacija koja je “pucala” od individualaca dokazanih u velikim klubovima širom Evrope.
Žreb za SP bio je milosrdan prema Jugoslovenima, dodijelivši im za rivale Njemačku, SAD i Iran.
Druga utakmica je bio okršaj sa Njemačkom, nakon srećnog gola Dejana Stankovića i ušetavanja Piksija Stojkovića u mrežu Kepkea, sve je preokrenuo topovski udarac Tarnata iz prekida, koji je usput zakačio Mihajlovića, promjenio pravac i odsjeo u mreži Ivice Kralja. Germani su “namirisali krv”, jurnuli u napad i ubrzo izjednačili golom Birhofa – 2:2.
Kod gola Njemcima na Mundijalu 1998, svi pamte njegov izraz lica i pogled ka satu, kada je proslavio pogodak, a on je rado govorio da je tu “foru” uzeo iz filma “Mi nismo anđeli”, kada Zoran Cvijanović sav isprepadan gleda na sat i viče “ijaoo” jer kasni na posao.
Stojković je postao predsjednik FSS u oktobru 2001. kada je na tom mjestu nasledio Miljana Miljanića. Ulogun je obavljao do isteka mandata, da bi u julu 2005. godine postao predsjednik Crvene zvezde.
Trenersku karijeru započeo je u sezoni 2007/08. i već u prvoj godini sa Nagojom zauzeo je treće mjesto u prvenstvu Japana. U trećoj sezoni osvojio je šampionsku titulu, prvu u istoriji ovog kluba.
Nagoju je poslije punih šest godina rada napustio 2013. godine, a godinu i po kasnije preuzeo je kineski Gvangdžu RF.
U njemu je radio do kraja 2019. godine, a zvanično je ovaj klub napustio 3. januara 2020. Selektor Srbije je od 3. marta 2021. godine.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu