Iako se riječ koreografija dugo vezivala samo za italijanske navijače, jer su na njihovim tribinama i počeli sjajni vizuelni prikazi podrške omiljenom timu, niti je ta riječ italijanska, niti su više tamošnji tifozi jedini koji izazivaju divljenje.
Koreografija (od grčkog “horo” kružni ples, igrati u kolu; i “grafija” – pisati, bilježiti) zapravo je od sredine 20. vijeka prevođeno kao “pisanje plesa”. Italijani su, u svijetu fudbala, bili i inovatori i majstori u tome da navijači “plešu” na tribinama. Međutim, koreografija koju su “delije” priredile na meču sa Napolitancima, kada su sve četiri tribine “obojili” u crveno-bijelo, uz prikaze trofeja Lige šampiona na “severu” ispod kog je pislao “Dobro došli u grad evropskog prvaka”, te njihovo navijanje – ostavili su goste iz Italije u šoku.
– Evo me na “Marakani”. Pun stadion već sat vremena pred početak meča! Vrela atmosfera – javljao je iz lože Đenaro di Finico, novinar Tutomerkata.
Njegov kolega Vitorio de Gaetano je toliko bio zadivljen atmosferom da je non-stop objavljivao snimke na društvenim mrežama, uz komentare od “Impresivno!”, preko “Magija” do “Jedna tribina viče, druga joj odgovara – pa ovo je veličanstveno. Spektakl na ‘Marakani’!”.
I, dok je De Gaetano poručio svojim pratiocima da su tifozi Napolija “konačno mogli vide publiku koja, poput njih, voli da bodri svoj tim 90 minuta, a ne da 90 minuta razglaba o transferima”, pojedini italijanski sajtovi su tokom meča konstantno objavljivali tekstove kako se ponaša publika u Beogradu.
Tako je “Tuto Napoli” foto-galerije sa najvećeg srpskog stadiona nazivao fascinantnim scenama, a napuljski list “Minformo” je o “vatrenoj atmosferi” naveo svojim čitaocima i ovo:
“Kakav je to samo šou bio! Spektakl su priredile pristalice Crvene zvezde, fantastičnom koreografijom na sve četiri tribine, kojom je Liga šampiona i počela za Karla Anćelotija i njeogvu ekipu. A sve četiri tribine su se tresle od navijanja, podrška nije prestajala niti jednog trenutka. Ni jedne jedine sekunde. Na momente je sve grmilo, potom vam se učini da je, konačno, došao tren za predah, a tada shvatite da je zapravo počelo dovikivanje ‘sjevera’ sa ‘istokom’, pa sa zapadnim dijelom stadiona. I onda, svi zajedno. Pjesma, pjesma, pjesma. I skakanje. I šalovi. Fudbal – kao nekad. Pravi pravcati spektakl, a biti dio toga, bila je privilegija. Uostalom, da neće biti ovo baš obična noć u nikad običnoj Ligi šampiona, nagovijestile su nam kolege iz Beograda. Pred izlazak igrača na teren, jedan od njih nam je rekao: “E, znate li koliko smo godina čekali da se čuje himna Lige šampiona na našem stadionu?”. Znamo, odgovorimo mu, “nikada je niste ni čuli jer je te 1992. kada ste posljednji put igrali ovo takmičenje te himne nije ni bilo. Mora da ste se uželjeli”. “Može biti. Ali, sad ćete da čujete, kako himnu Lige šampiona nećete ni da čujete”. I, zaista, kada se podigla koreografija, kada je cijeli stadion obojen u crveno-bijelo, a čuli se prvi taktovi pjesme “Champions!”, počela je grmljavina. Riječi nismo razumjeli, ali je u tu grmljavinu stala sva ona ljubav, sve one decenije čekanja. Zvezdina pjesma je bila važnija od bilo koje pjesme Lige šampiona. I, mi smo se, potpuno fascinirani zaglušujućom bukom, koju su stvarala i djeca i bake, i tifozi i veterani, nekako udenuli u taj jedan crveno-bijeli stih, makar na tren, postajući svjedoci noći za istoriju”, prenosi Blic.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu