Samo osvajanje Lige šampiona možda može da se mjeri sa samim nastupom na najvećoj svjetskoj pozornici, na koju nisu kročili mnogi velikani magične igre. Neki su imali nesreću da budu previše dobri za svoje reprezentacije, mnoge su zaustavile povrede, a ljubitelji fudbala su ostali uskraćeni za njihove čarolije na svjetskim prvenstvima.
I dok će neki od njih ipak imati o čemu da pričaju i da se pohvale kako su imali čast da igraju na Svjetskom prvenstvu, neki od najboljih fudbalera svih vremena nikada nisu osjetili tu draž.
Za mlađe generacije nije, ali Alfredio di Stefano je svakako jedno od najpoznatijih imena na toj dugačkoj listi. Legenda madridskog Reala je u dva navrata proglašavana za najboljeg igrača Evrope, a pet puta je podizao trofej Kupa šampiona. Iako je tokom karijere igrao za tri reprezentacije, Argentinu, Kolumbiju i Španiju, ni sa jednom od njih nije zaigrao na Mundijalu.
Di Stefano nije zaigrao za “gaučose” na SP 1950. jer su Argentinci bojkotovali takmičenje, a četiri godine kasnije nisu uspjeli da prođu kvalifikacije. To mu se dogodilo i kada je imao već dvije sezone staža u španskoj reprezentaciji, kojoj je pomogao da se domogne Mundijala 1962, ali ga je povreda spriječila da boje “crvene furije” brani u Čileu.
Zamislite da neka današnja zvijezda fudbala kaže da je neko bolji od njega samog. Iako mlađi teško da pamte Dankana Edvardsa, upravo je njega jedan Bobi Čarlton označio kao boljeg. Krilo Mančester junajteda trebalo je da upiše mundijalski debi u Engleskoj 1966, ali se čuvena minhenska tragedija i pad aviona osam godina ranije, kada se ekspedicija “crvenih đavola” vraćala iz Beograda sa utakmice protiv Crvene zvezde, surovo poigrala za ovim tada 21-godišnjakom i mnogim drugim “Bezbijevim bebama”.
Edvards je najprije preživio pad aviona, ali je od posljedica povreda preminuo dvije sedmice kasnije. Nešto slično se desilo zvijezdi italijanskog fudbala iz 1949. Valentinu Macoli, koji je nastradao sa gotovo čitavom ekipom Torina pri povratku sa revijalnog meča u Lisabonu.
Taj tragični let izbjegao je čuveni Mađar Ladislav Kubala, jer mu se sin razbolio baš uoči duela na kome je trebalo da učestvuje kao počasni gost. Ipak, ni Kubala nije dobio priliku da zaigra na Mundijalu – iako je i on nastupao za tri različite reprezentacije, ČSSR, Mađarsku i Španiju. On je ipak osjetio slast Svjetskog prvenstva kada je 1978. kao selektor odveo Špance u Argentinu, gdje je „crvena furija“ nastupila poslije 12-godišnje pauze.
Gigsovu sudbinu dijelili su i njegovi stariji sunarodnici Džon Tošak, Mark Hjuz, Jan Raš…
Isto je zadesilo i velikog Džordža Besta, koji je bio jedan od najboljih fudbalera 60-ih i 70-ih godina prošlog vijeka, ali Sjeverna Irska nije uspjela tada da se plasira na Mundijal, a 1982. je bilo prekasno za legendu Junajteda.
Bilo je i onih koji se iz ličnih razloga ili zbog nesporazuma sa selektorom, nisu našli na završnoj svjetskoj smotri, poput Erika Kantone – maestralni potezi, golovi za TV špice, podignuta kragna i prgava narav bili su zaštitni znakovi “kralja Erika”.
Čuveni buntovnik se kao 31-godišnjak oprostio od dresa Francuske, samo godinu dana prije nego što se njegova reprezentacija popela na krov svijeta (1998), ali Eme Žake nije računao na njega jer je imao Zinedina Zidana. Prije toga, “trikolori” nisu uspjeli da se plasiraju u SAD 1994. i Italiju 1990. godine.
Sa druge strane, ruski as Andrej Kančelskis nije htio da igra 1994. pod selektorskom palicom Pavela Sadirina, dok se Bernd Šuster posvađao sa čelnicima njemačkog saveza i završio reprezenativnu karijeru već sa 24 godine.
Pojedinci koji nisu bili problematične naravi, nisu bili miljenici sreće. Abedi Pele je pet puta pokušavao da se sa Ganom domogne Svjetskog prvenstva i nijedan put nije uspio, iako je tri puta bio proglašavan za najboljeg igrača Afrike. Isti slučaj zadesio je i jedinog fudbalera sa „crnog kontinenta“ koji je od strane FIFA proglašen za najboljeg na svijetu – Žorža Veu, čuvenog napadača Milana i reprezentativca Liberije, piše Sportal.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu