Mihajlović je rođen 20. februara 1969. godine u Vukovaru. Od malena je znao da je fudbal životni poziv. Karijeru je počeo u Borovu 1986. godine, a u ovom klubu se zadržao čitave dvije sezone. 1988. godine je napravio prvi veliki transfer u karijeri kada je potpisao za novosadsku Vojvodinu.
Za “staru damu” je igrao fenomenalno pod palicom Ljupka Petrovića i postigao 19 golova na 73 utakmice. Već tada je do izražaja dolazio njegov topovski šut i sjajna tehnika izvođenja slobodnih udaraca, za šta će se zauvijek smatrati za jednog od najboljih svih vremena.
U Vojvodini je Miha prvi put nastupio na evropskoj sceni. Igrao je u kupu evropskih šampiona protiv Honveda, a zauvijek će ostati upamćen njegov kontroverzan gol rukom na ovoj utakmici na asistenciju Miloša Šestića. 10. decembra 1990. godine napravio je potez karijere. Ljupko Petrović sa kojim je Mihajlović sarađivao i u Vojvodini doveo ga je u Crvenu zvezdu sa kojom je samo šest mjeseci kasnije postao šampion Evrope.
Započela je Crvena zvezda bez Siniše evropsku avanturu, ali se ispostavilo da je dovođenjem njega zavrnula i posljednji šraf na mašini i krenula u osvajanje trofeja Kupa Evropskih Šampiona. Mihajlović je igrao ključnu ulogu u dvomeču u kome je Crvena zvezda eliminisala Bajern i plasirala se u finale. Postigao je spektakularan gol iz slobodnog udarca u Beogradu za 1:0, a onda se u 90. minutu desilo čuveno “Mihajlović u sredinu” i autogol Augentalera koji će zauvijek biti upisan zlatnim slovima u istoriji srpskog fudbala.
U Zvezdi je ostao do 1992. godine, a 8. decembra je sa njom u Tokiju postao i prvak svijeta, kada su crveno-bijeli savladali čileanski Kolo Kolo sa 3:0. Nakon toga je došlo vrijeme za inostranstvo. Preselio se u Italiju u kojoj je nastupao do kraja svoje izuzetno bogate karijere. Od 1992. do 1994. godine igrao je za Romu. U 54 meča zabilježio je jedan pogodak.
Kako je vreme odmicalo, fudbal se mijenjao, a Mihajlović je dobijao sve defanzivniju ulogu. U njemu je Sampdorija vidjela krucijalno pojačanje 1994. godine, a Mihajlović je u klubu iz Đenove ostao sve do 1998. godine. Odigrao je 110 utakmica i postigao 12 golova. Imao je sjajnu saradnju sa trenerom Svenom Goranom Eriksenom, a i sa Vladimirom Jugovićem, saigračem iz Crvene zvezde sa kojim je godinu dana dijelio svlačionicu i u Vojvodini.
Prvu utakmicu za Sampdoriju odigrao je u Kupu Italije protiv Milana. U tom meču Mihajlović je bio zapažen. Prvo je postigao gol iz slobodnog udarca za 1:0, a pošto je Milan izjednačio, otišlo se u penale gdje je pogodio prečku kojom je Milan osvojio nacionalni kup.
1998. godine prelazi u Lacio za 8.5 miliona funti, sa kojim već u avgustu iste godine osvaja Superkup Italije. Za Lacio je odigrao 126 utakmica i postigao 20 golova, a onda je naredne godine osvojio i Kup Pobjednika Kupova, kao i Superkup Evrope u finalu sa Sampdorijom (5:2).
U Laciju se zadržao punih šest godina, a za to vreme saigrač mu je bio i Dejan Stanković, koji mu je postao kum. Posljednji klub u karijeri mu je bio Inter za koji je igrao od 2004. do 2006. na zalasku karijere. Upisao je za “neroazure” skromnih 25 nastupa i postigao pet golova.
Za reprezentaciju Srbijeodigrao je 63 utakmice, a uspeo je 10 puta da se upiše u strelce.
Gotovo cijelu trenersku karijeru proveo je u Italiji. Trenirao je ekipe kao što su Inter, Bolonja, Katanija, Fjorentina, Sampdorija, Milan, Torino i na kraju Bolonja sa kojom se prilično burno razišao. Takođe, u periodu od 2012. do 2013. godine bio je selektor reprezentacije Srbije, a 2018. godine je imao kratak izlet u Portugal kada je bio trener Sportinga iz Lisabona.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu